پیمایش سرچشمه ی تندیس وارگی دررازی گری

جهان نوین در مقابل دنیای کهن منظری متفاوت از هستی عرضه می دارد که برخاسته از باورهای عقلی وانسانی مداری ست آغاز چنین اندیشه ای به زمانی باز می گردد که بشر به عنوان محور سنجش تمامی ارزش ها مطرح شد ونگاه خویش را از ماورا به درون برکشید آن چنان که ارزیابی دوباره ی تمامی پیش فرض وقهم ها را سرلوحه ی سردرسامان فکری وعقلی اش نهاد.پس از نخستین جنگ جهانی حاجت به احداث شمار فراوانی از انواع انبیه وکارایی اصول معماری مدرن از برای اجرای آن ها موجبات توسعه ی نوگرایی در آبادگری را فراهم آورد متدرجا توجه به طبیعت وهم چنین تندیس گرایی تنوع در احجام ساده ی نو ظهور ایجاد نمود در آن دوران معمارانی که گرایش به ساخت وساز تندیس وارانه داشتند طراحی ومجسمه سازی را مانند دو رودخانه می دانستند که درهر دو یک آب جریان دارد پژوهش پیش رو در پی آن ست تا به یاری استنتاج های بن فکنانه ی کیفی متعین سازد که سه رکن شکل سازه وابعاد به عنوان زیر مجموعه های فرم در تندیس گون نمودن ساختمان سهی اساسی دارند نیز در نهایت در عهدی جدی ست تا با بررسی چند مورد به روش مقایسه ای وتطبیقی ماتریسی ارائه دهد تا عناصر موثر بر شاخص بودن عمارت های منظور را مورد واکاوی انضمامی نهد.

کلیدواژه ها:

دوران مدرن ، تندیس گری وسازه گرایی ، سمبولیسم در هنر ، معماری فرمالیستی