نقش تعامل کودک با محیط در فضاهای شهری با تاکید بررشد وخلاقیت در کودکان

شهرنشینی وتوسعه صنعت سبب محرومیت میلیون ها کودک ازحقوق طبیعی خودوحضورکمرنگ آنها جامعه شده است تاجایی که ازکودکان به عنوان موجودات نامرئی نام برده می شود. فضاهای شهری بخش عمده ای اززمان و مکان زندیگ روزمره مردم رابه خوداختصاص می دهند و علاوه بربزرگسالان مخاطبان خردسالی دارند که بسیاربیشتر از بزرگسالات تحت تاثیرعوامل محیطی هستند، بنابراین طراحی مناسب فضاهای شهری برای کودکان دارای نیازهای روانشناختی بسیارپیچده تراز نیازهای بیولوژیکی وفیزیکی هستند، طراحی فضاهای شهری بادرنظرگرفتن روانشناسی رشد، ویژگی های روحی ، سلامت وامنیت کودکان ، درپرورش خلاقیت ، تقویت حس همکاری وآموزش کودکان موثرمی باشد. دراین مقاله برخی ازاصول ومعیارهای طراحی فضاهای شهردوستدار کودک و همچنین مشارکت آنه درفرایند طراحی فضاهای شهری به عنوان یکی ازراهکارهای فعال و پویای طراحی پیشنهاد می شود. همچنین فرایند طراحی فضاهای شهری با تحلیل محتوا ومطالعه خلاقیت درکودکان، بررسی شده وراهکارهای ارتقای کیفیت آن درجهت تعامل بیشتر کودک بامحیط پیرامون با تاکید بررشد وپرورش خلاقیت برای شهرهای ایرانی ارائه شده است .

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، محیط ، کودک ، خلاقیت ، رشد ، بازی ، شهرکودکان