اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمٍه (tDCS ) برکاهش ناگویی خلقی در زنان مبتلا به ناگویی خلقی

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (tDCS) بر کاهش ناگویی خلقی و بهبود هیجان منفی در زنان متأهل مبتلا ناگویی خلقی بود. روش: روش این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی همراه با گمارش تصادفی آزمودنی ها،در گروه های آزمایشی و مداخله نما به همراه پیش و پس آزمون بود. از میان افراد مراجعه کننده به مرکز مشاوره به روش نمونه گیری در دسترس 14 زن با تشخیص ناگویی خلقی انتخاب شدند سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (هفت نفر) و مداخله نما (هفت نفر) جای گرفتند.عوض به کار رفته در این پژوهش پرسش نامه ناگویی خلقی تورنتو (TAS-20) بود جلسات درمانی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (tDCS) شامل 20 دقیقه تحریک اندنا ناحیه خلفی-جانبی قشر پیش پیشانی چپ (DLPFC) و تحریک کاتد ناحیه خلفی - جانبی قشر پیش پیشانی راست با شدت 2 میلی امپر بود. نتایج: تحلیل داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کواریانس نشان داد که بین میانگین گروه های آزمایش و مداخله نما در ناگویی خلقی در مرحله پس از آن تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین بین نمرات در مرحله پس از آن تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین بین نمرات ناگویی خلقی در مرحله پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش تفاوت معنی داری وجود دارد که tDCS منجر به کاهش ناگویی خلقی شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد tDCS می تواند منجر به کاهش ناگویی خلقی در افراد مبتلا به ناگویی خلقی گردد. لذا روان شناسان و روان درمانگران پیشنهاد می گردد که از tDCS به عنوان روش مداخله ای در جهت پیشگیری تشدید هیجانات منفی افراد ناگویی خلقی و تمام افرادی که از مشکلات هیجانی رنج می برند استفاده شود.

کلیدواژه ها:

تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (Tdcs) ، ناگویی خلقی ، ناحیه خلقی-جانبی قشر پیش پیشانی DLPFC