تاثیر چشمه های آبگرم)گنو و خورگو(در استان هرمزگان بر آب شورب منطقه

استان هرمزگان در جنوب کشور و در ساحل خلیج فارس و دریای عمان قرار دارد. بخش وسیعی از وسعت این استان در محدوده حوزه آبریز کل و مهران-جزایر و بندرعباس-سدیج قرار می گیرد. بررسی منابع آبهای سطحی نشان می دهد که رودخانه های واقع در بخش غربی استان یعنی در حوزه کل –مهران به غیر از برخی از سرشاخه های رودخانه کل به دلیل گستردگی فراوان گنبدهای نمکی دارای شوری بسیار زیاد و از کیفیت نامطلوب برخوردار می باشد.رودخانه های واقع در بخش شرقی استان یعنی در حوزه بندرعباس-سدیج عموماً از شوری کمتر و کیفیت مناسب تر برخوردار بوده که به ویژه در مواقع پرآبی و سیلابی رودخانه ها، آب از کیفیت نسبتاً مطلوب برخوردار است اطلاعت مربوط به کیفیت شیمیایی و شوری آب در34 محدوده مطالعاتی و50 دشت واقع در استان در دسترس می باشد. جمع بندی نتایج موجود نشان می دهد که در مقادیر حداکثر املاح به ترتیب 18.20 و 12 دشت دارای میزان شوری بیشتر از10000،10000 تا 5000میکروموس بر سانتی متر و در مقادیر متوسط املاح نیز 24،17 و 9دشت به ترتیب دارای شوری معادل بیشتر از5000 تا ، 5000 تا2500میکروموس بر سانتی متر و در مقادیر حداقل املاح 17دشت دارای شوری کمتر از 1000 میکروموس بر سانتی متر می باشدعوامل اقلیمی، سازند های زمین شناسی مخرب و وجود خاکهای شور از مهمترین عوامل شور کننده منابع آب در استان به شمارمی روند. سازندهای تبخیری و گنبدهای نمکی از جمله عوامل گسترش شوری آب بوده که وسعت آنها در حوزه کل-مهران برابر با 3490و 1493کیلومتر مربع و در حوزه بندرعباس – سدیج برابر با 5057 و 53 کیلومتر مربع می باشد.بنابراین منابع آب استان از نظر کمی ازوضعیت نسبتاً مناسبی برخوردار هستند ولی گسترش تشکیلات آلوده کننده در اغلب نقاط استان و وجود بالغ بر 60 گنبد نمکی پراکنده در سطح حوزه بالاخص در نیمه غربی و بخشهایی از نواحی شمالی استان، حدود 4/4میلیارد متر مکعب از پتانسیل آبی منطقه را شور و غیر قابل استفاده می نماید

کلیدواژه ها:

حوزه آبریز ، میکروموس بر سانتی متر ، سازند ، گنبد نمکی