ارزیابی اثرات بلند مدت صدمه به درختان باقیمانده در اثر عملیات چوبکشی در جنگل های شمال ایران

استفاده از سیستم چوبکشی زمینی،هرچند بیشترین مشکلات محیط زیست را سبب می شود اما عملیلتی معمول برایخروج چوب از عرصه قطع است. ما می خواهیم این فرضیه را امتحان کنیم که با گذشت زمان بین پیشروی پوسیدگی زخم و التیام یا بسته شدن زخم،در تنه درختان باقیمانده محتلف، از نظر اماری تفاوت معنی داری وجود دارد. این تحقیق به دنبال دستیابی به موارد ذیل است: ارزیابی صدمه به توده باقیمانده در اثر عملیات خروج چوب، بررسی و مقایسه مقاومت گونه ها و قطر های مختلف درختان در مقابل زخم های ایجاد شده در طی عملیات بهره برداری با اندازه، شدت و محل های متفاوت و چگونگی تغییرات در محل زخم (التیام و بسته شدن زخم با گسترش ان) با گذشت زمان در گونه های مختلف نشان داد که بین نوع گونه و میزان التیام ارتباط معنی داری وجود دارد با افزایش قطر گونه های درختی، نسبت التیام کاهش می یابد. با افزایش ارتفاع زخم از محل کنده نسبت التیام افزایش می یابد. نتایج نشان داد که زخم های عمیق تنه درختان دیرتر از زخم های سطحی التیام می یابد .صرف نظر از نوع گونه ، با افزایش اندازه زخم میزان التیام زخم ها به صورت معنی داری ( به صورت یک رابطه لگاریتمی کاهنده) کاهش می یابد. هرچند نتایج نشان داد که بین التیام زخم و سن زخم ارتباط معنی داری از نظر اماری وجود ندارد. مسیر های چوبکشی با طراحی و ساخت مناسب باید دارای پهنای مناسب برای جروج چوب از جنگل باشد. صدمه به توده باقیمانده با طراحی و برنامه ریزی مناسب و اموزش گروه عملیات چوبکشی می تواند کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

سیستم چوبکشی زمینی ، التیام زخم ، اندازه زخم ، سن زخم