رابطه ویژگی های شخصیتی و جنسیت و بی میلی به برقراری ارتباط در زبان خارجی

بیمیلی دانشجویان به برقراری ارتباط در یک زبان خارجی که به معنی گرایش به اجتناب از مکالمه { { s : شفاهی است، یکی از اصلی ترین معضلات معلمان زبان است؛ به طوری که اگر منشأ این بی میلی مشخص شود، معلمان زبان می توانند تصمیمات بهتری دربارهٔ کمک به زبان آموزانی بگیرند که در ; | برقراری ارتباط کم میل به نظر میآیند و معمولاً در تعاملات مشارکت نمیکنند. با این حال میزان این با بیمیلی در افراد متفاوت یکسان نیست و ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شده باشد. این پژوهش به ( ؟ بررسی رابطهٔ ویژگیهای شخصیتی و جنسیت دانشجویان با میزان بیمیلی آنها به برقراری ارتباط در یک زبان خارجی پرداخته است. به این منظور پرسشنامههای معتبر «پنج عامل اصلی شخصیت» و بیبر شنامهٔ ((بی یل به برقراری ارتباط» به ۰ ه ۲ آزمودنی ارائه شد. نتایج رگرسیون چندگانه نشان دادکه از پنج عامل اصلی شخصیت (برون گرایی، عصبیت، وجدانی بودن، تجربه پذیری و سازگاری)، برون گرایی بهترین پیشبینی کنندهٔ بی میلی به برقراری ارتباط بود که رابطهٔ معکوسی با آن داشت. دومین و سومین عامل پیشبینی کننده، عصبیت و وجدانی بودن بودند که به ترتیب رابطهٔ مستقیم و معکوسی با بی میلی به برقراری ارتباط داشتند. همچنین براساس نتایج به دست آمده از آزمون t، هیچ تفاوت معناداری بین دو گروه پسر و دختر دیده نشد. در پایان، با تحلیل نتایج مطالعه براساس پژوهش های پیشین، اهمیت یافته ها برای معلمان و دست اندرکاران امر آموزش زبان مورد بحث قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ویژگی های شخصیتی ، جنسیت ، تمایل به برقراری ارتباط ، بی میلی در برقراری ارتباط