تأثیر شیوه های جدید آموزش بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان

زمینه: روش تدریس مناسب از مهمترین پایه های کیفیت بخشی آموزش محسوب می شود. بسیاری از روان شناسان تربیتی و مربیان آموزشی اعتماد دارند، موقعیت یادگیری باید چنان سازماندهی شود که هر شاگرد بر اساس توانایی های خود به فعالیت بپردازد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر به کارگیری روش های مختلف تدریس (سنتی، پرسش شفاهی، نمایش علمی و مباحثه گروهی) بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان مراکز تربیت معلم انجام شد. روش: پژوهش به روش نیمه تجربی انجام شد. جامعه ی آماری، دانشجویان رشته های مختلف مراکز تربیت معلم استان البرز بودند که با روش های نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب، تعداد 270 نفر نمونه انتخاب شدند. ابزار استفاده شده در این تحقیق پرسشنامه خلاقیت عابدی و آزمون محقق ساخته پیشرفت تحصیلی بود. به منظور آزمودن فرضیه های تحقیق از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانوا)، تحلیل کوواریانس یک راهه (آنوا) و آزمون تحقیقی ترکی استفاده شد. یافته ها: یافته ها حاکی از آن بود که میزان خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با توجه به روش های مختلف تدریس (سخنرانی، پرسش شفاهی، نمایش علمی و مباحثه و مشارکت گروهی) متفاوت است. همچنین نتایج تحلیل داده ها نشان داد خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با روش مباحثه و مشارکت گروهی بیشتر از سایر روش ها افزایش نشان داده است. بر همین اساس به ترتیب روش های نمایش علمی، پرسش شفاهی و روش سنتی (سخنرانی) بر خلاقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان تأثیرگذار بوده است. نتیجه گیری: دانشجویانی که با شیوه های جدید آموزش می بینند، پیشرفت تحصیلی و خلاقیت بالاتری از خود نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

شیوه های جدید تدریس ، خلاقیت ، پیشرفت تحصیلی