خانه افضل؛ سندی از فرهنگ، هویت و نوع هم زیستی مردم با اقلیم و مصداقی از پایداری در معماری شوشتر

شهرستان شوشتر به واسطه قدمت و پیشینه چند هزار ساله اش و به دلیل تردد مردم دیگر مناطق به این دیار یا مسافرت های معمارانش به مناطق مختلف، باعث شده تا شوشتر در دوره های تاریخی از معماری منحصر به فردی در منطقه گرمسیـری (گرم و نیمه مرطوب) ایران برخوردار باشد. اقلیم و مصالح بوم آورد شوشتر به همراه تجربه و خلاقیت معماران این چهار عنصری هستند که در کنار یکدیگر تا جایی معماری این خطه را در دوره قاجار پیشرفت دادند تا چهار مجموعه نفیس از این دوره در این شهر با سبکی منحصر به فرد به یادگار مانده، که یکی از این مجموعه ها، مجموعه افضل می باشد. معماران شوشتر از دیرباز در اندیشه ایجاد محیطی امن، ایمن و همساز با اقلیم بودند که با زبردستی تمام، چنین فضایی را در نهایت مهربانی با طبیعت و الگوبرداری صحیح از آن در بافت کهن این شهر می توان مشاهده کرد. روش اصلی تحقیق در این مقاله، بررسی میدانی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای و مقالات مرتبط در نشریات علمی معتبر می باشد. هدف نگارش این مقاله معرفی سکونتگاه های مردم شوشتر به ویژه رویکرد موضوعی این مقاله خانه تاریخی افضل به عنوان یکی از شاهکارهای معماری در این کهن شهر در دوره قاجار در جهت شناخت هرچه بهتر مردم از شاخص های اصلی معماری پایدار خانه افضل و کل معماری شهر در این دوره می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری شوشتر ، خانه افضل ، اقلیم ، مصالح بوم آورد ، پایداری ، خوون چنی