بررسی عوامل موثر بر عدم وجود پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی شهرهای جدید؛ (در مقیاس روابط درونی مجموعه ها و ارتباطات خارج از واحد های مسکونی)

مفهوم مسکن، تنها محدود به جنبه های فیزیکی و ظاهری نمی باشد؛ بلکه در طراحی مسکن تمامی جنبه های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی باید مورد مطالعه و بررسی دقیق قرار گیرند. از این رو توجه به مفهوم پایداری اهمیت می یابد. در شهرهای جدید تنها به جنبه های فیزیکی و تا حدودی جنبه های اقتصادی توجه شده است و اغلب، نیازهای انسان در اولویت طراحی قرار نگرفته است. مقاله حاضر به بررسی عوامل موثر در این زمینه یعنی عدم توجه به نیازهای انسان و به طور گسترده تر عدم وجود پایداری اجتماعی، پرداخته است. وجود پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی را می توان به سه مقیاس کلی پیوند بیرونی مجموعه های مسکونی با محیط های مجاور؛ مقیاس روابط درونی مجموعه ها و ارتباطات خارج از واحد های مسکونی و مقیاس واحد های مسکونی تقسیم بندی نمود. هدف این مقاله بررسی این عوامل در مقیاس روابط درونی و ارتباطات خارج از واحدهای مسکونی، در مجتمع های مسکونی شهرهای جدید، می پردازد. روش تحقیق به کارگرفته شده در این مقاله، روش تحلیلی- توصیفی است. این تحقیق کاربردی است و هدف آن ارتقای پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی شهرهای جدید است. در نهایت نیز تمام عوامل موثر و زمینه های پایداری اجتماعی دسته بندی شده و راهکارهایی برای آنها ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، مسکن ، مجتمع مسکونی ، شهرهای جدید