بررسی رابطه هوش معنوی و صفات شخصیتی با رضایت از زندگی در مددکاران اجتماعی

هدف اصلی بررسی رابطه هوش معنوی و صفات شخصیتی با رضایت از زندگی در مددکاران اجتماعی بود . این مطالعه از نوع توصیفی _تحلیلی است که که به روش همبستگی انجام شد . جامعه آماری این تحقیق کلیه مددکاران اجتماعی شاغل در ستاد مرکزی و ادارات و موسسه ها و کلینیک های اجتماعی بهزیستی استان سمنان می باشد که مطابق با فرمول کوکران نمونه آماری 220 نفری طبق روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند .شیوه جمع آوری اطلاعات ، استفاده از و مصاحبه است .اطلاعات بدست آمده » رضایت از زندگی « و » صفات شخصیتی « و » هوش معنوی « پرسشنامه های استاندارد با استفاده از مدل های آمار استنباطی ) ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه و آزمون t تحلیل شدند و اطلاعات حاصل از مصاحبه نیز مورد تحلیل کیفی قرار گرفته اند .یافته ها حاکی از آن است که بین هوش معنوی با میزان رضایت از زندگی مددکاران اجتماعی رابطه وجود دارد. از میان ویژگیهای شخصیتی، روان نژندگرایی بیشترین رابطه منفی را با رضایت از زندگی دارد .هوش معنوی و صفات شخصیتی پیشبینی کننده های معناداری برای پیش بینی رضایت از زندگی هستند. مولفه روان نژندی نقش تعیین کننده تری نسبت به دیگر مولفه های شخصیتی در این پیش بینی است . در پایان با توجه به یافته ها پیشنهادهایی ارائه گردید

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، صفات شخصیتی ، رضایت از زندگی ، مددکاران اجتماعی