بررسی و مقایسه چهار روش سبک های معماری نرم افزار

گسترش روزافزون دامنه تقاضاهای کاربران کامپیوتر و به دنبال آن اندازه سیستم های نرم افزاری، دیگر روش ها و سبک های کلاسیک تولید نرم افزار، پاسخ گوی این نیازمندی ها نبوده اند. در دنیای امروز، طراحی یک نرم افزار موفق تنها انتخاب و یا ایجاد ساختمان داده های مناسب و الگوریتم های کارآمد نیست. حجم نرم افزارهای تجاری سالهای اخیر، مهندسان نرم افزار را بر آن داشته که برای غلبه بر پیچیدگی های حاصل از این حجم بالا، به دنبال تکنیک های استفاده مجدد از نرم افزار و روش های Component-based بودند. علی رغم تمام نکات مثبتی که در استفاده از این روش ها وجود دارد، باید به این نکته هم اشاره کرد که مشکلات و مسائل جدیدی نیز به همراه این دید نوین، پا به دنیای نرم افزار گذاشته اند: در یک سیتم نرم افزاری بزرگ که متشکل از اجزای گوناگون خواهد بود، نحوه سازماندهی و ارتباطات این اجزا با یکدیگر چگونه باشد تا نیازمندی های تعیین شده برای نرم افزار برآورده شوند ؟ پاسخ به این پرسش، وظیفه اصلی معماران نرم افزار است .با توجه به اهمیتی که معماری نرم افزار در مهندسی نرم افزار روز دنیا پیدا کرده است، در این مقاله سعی خواهیم کرد چهار روش از روش ها و سبک های موجود و متداول معماری نرم افزار را بررسی کرده، مزایا و معایب هر کدام را بیان کنیم و به این مسئله بپردازیم که هر سبک، مناسب کدام کلاس از نرم افزارهایی است که امروزه تولید و روانه بازار می شوند.

کلیدواژه ها:

معماری نرم افزار ، سبک معماری ، سبک های معماری نرم افزار