بررسی زبان اشاره فارسی از دیدگاه نشانه شناسی

زبان اشاره فارسی به عنوان یکی از زبانهای زنده در کشور ایران محسوب می شود.همچنین زبان های اشاره به عنوان زبان اول ناشنوایان مورد توجه دانشمندان مختلف و از جمله زبان شناسان می باشند.لیکن،با توجه به اهمیت این زبان،تحقیقات زیادی برآن انجام نیافته است. آنچه در این تحقیق مورد بررسی و بحث قرار گرفت اشارات زبان فارسی است که جهت هماهنگی همه ناشنوایان، معلمین و رابطین در استفاده از اشارات مؤثر است. هر اشاره ای در زبان اشاره فارسی نیز همچون تمامی اشارات دال بر معنی و مفهوم خاص خود می باشد. نشانه زبانی رابطه بین یک چیز و یک نام نیست، بلکه رابطه ای است بین یک مفهوم و یک الگوی صوتی. الگوی صوتی پنداشت روانشناختی شنونده از صوت است آنگونه که از طریق حواس دریافت می کند. در این تحقیق سعی شد که زبان اشاره فارسی که بیشتر در جامعه ناشنوایان مورد استفاده می باشد، از دیدگاه نشانه شناسی یعنی بررسی مفهوم دال و مدلول میان اشارات و معنی و مفهوم آن مورد بررسی قرار گیرد . نگارنده تحقیق پس از بررسی زبان اشاره فارسی از دیدگاه نشانه شناسی به نتایج زیر دست یافت : -1 در طبقه بندی اشارات و پردازش آنها برای قراردادن هر طبقه در حوزه نشانه شناسی به این نتیجه رسیدیم که بیشتر اشارات در حوزه شمایلی واقع هستند. -2 در بررسی های انجام شده به این نکته دست یافتیم که، زبان اشاره فارسی در حوزه های متفاوت از نشانه شناسی واقع است .-3 درصد قرار گرفتن طبقات زبان اشاره در هر حوزه، بسته به گونه، اندازه، محل قرار گرفتن، عوامل محیطی، اجتماعی، فرهنگی، نوع روابط و غیره متفاوت است.

کلیدواژه ها:

زبان اشاره فارسی ، دیدگاه نشانه شناسی ، حوزه شمایلی