بررسی ویژگیها و دامنه کاربرد روش طرح و ساخت با نگرشی بر قرارداد طرح و ساخت پروژه تونل نوسود

سالهای اخیر با توجه به علاقه منطقی کارفرمایان نسبت به سرعت بیشتر در اجرا و کاهش ریسکهای کارفرمایی در پروژه ها ی عمرانی و صنعتی و به تبع آنها کاهش هزینه تمام شده پروژه ها، رویکرد جهانی به سمت روشهای واگذاری پروژه ها به صورت دوعاملی بوده است . در ایران نیز از این روشها برای واگذاری و انجام پروژه های عمرانی و صنعتی مختلف استفاده می شود. در روشهای دوعاملی، پیمان به یکی از روشهای طرح و ساخت (DB) طراحی، تامین کالا و ساخت (EPC) انجام می گیرد. از ویژگیهای اصلی روش دوعاملی همکاری، هماهنگی مناسب و بهینه سه بخش طراحی، تامین کالا و اجرا می باشد . از مزایای این روشها، ک اهش روند اجرای پروژه ها با تلفیق مراحل طراحی و اجراء، قطعی تر شدن هزینه ها و برنامه زمانبندی پروژه می باشد. برای انجام یک پروژه به روش طرح و ساخت، پروژه باید دارای ویژگیهایی باشد که صرفا درصورت حائز بودن این ویژگیها، انجام آن در قالب طرح و ساخت مناسب ترین روش می باشد و گرنه در بعضی موارد بجز پایین آوردن سطح مطالعه و طراحی و کیفیت اجرائی کار نمی تواند مفید باشد . عدم آشنایی صحیح و کامل کافرمایان با شرا یط واگذار ی پیمانهای دوعاملی، عدم وجود قوانین و آیین نامه های کامل و مناسب در این خصوص، بطور معمول تهیه قرار داد به یکی از روشهای مذکور را با چالش مواجه می کند .پروژه تونل نوسود از جمله پروژه هایی است که در طرح انتقال آب به مناطق گرمسیری غرب کشور به روش طرح و اجراء در حال اجرا است . قرارداد این پروژه پس از طی مراحل طولانی به جهت مشکلات فوق الذکر در نهایت با استناد به شرایط عمومی پیمانهای طرح و ساخت، که از طرف فیدیک تهیه شده است، منعقد گردید . در این مقاله ضمن اشاره مختصری به ویژگیهای پیمانهای طرح و ساخت، روند عقد قرارداد پروژه قطعه دوم تونل نوسود بررسی و همچنین به بیان دلایل واگذاری پروژه به روش طرح و ساخت، مزایا و معایب آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

فیدیک ، پیمانهای دوعاملی ، طرح و ساخت ، (DB) ، تونل نوسود