خوانش میدان نقش جهان در دستگاه پدیدارشناسی مکان با تأکید بر دیدگاهنوربرگ-شولتز

در غالب پژوهشهایی که در مورد میدان نقش جهان صورت گرفته، به ویژگیهای کالبدی و تاریخی میدان پرداخته شده و ارتباط مردم بامیدان، مورد بررسی قرار نگرفته است. این در حالی است که مکان، چیزی بیش از جمع جبری اجزاء آن میباشد و حضور یافتن یا نیافتنمردم در یک مکان سرنوشت توفیق آن را رقم میزند. هدف از انجام این پژوهش، معرفی میدان نقشجهان در دستگاه پدیدارشناسی مکانبا تأکید بر دیدگاه نوربرگ-شولتز میباشد. در راستای این هدف، به این پرسش پاسخ داده شده است که، میدان نقش جهان به عنوان تجلیاندیشه، مذهب، فرهنگ و عرفان ایران عصر صفوی، چگونه با مؤلفههای معنابخش مکان از منظر نوربرگ-شولتز، قابل بیان شدن است. دراین پژوهش تحلیلی-توصیفی که بر پایهی مطالعات کتابخانهای و میدانی صورت گرفت، مؤلفههای معنابخش مکان از منظر نوربرگ-شولتزبا بررسی اثر بنیادین وی در مورد مکان استخراج شد. در کنار مطالعات انجامشده، مؤلفههای نامبرده، در قالب پرسشنامه بین 384 نفر ازجمعیت 20 تا 65 سال ایرانی که حضور در میدان را حداقل یکبار تجربه کردهاند، توزیع شد. پس از درصدگیری یافتههای میدانی، مؤلفههایمعنابخش مکان به صورت کیفی مورد تحلیل قرار گرفت. نهایتا، با استفاده از تحلیل یافتهها، میدان با استفاده از مؤلفههای معنابخش مکانبه عنوان متعالیترین هدفی که یک مکان میتواند به آن نائل - » باشیدن « از منظر نوربرگ-شولتز توصیف و چگونگی فراهم آمدن امکانشود- در این میدان برای بیش از چهار قرن، با استفاده از رویکرد پدیدارشناسی مکان نوربرگ-شولتز مشخص شد

کلیدواژه ها:

مکان ، پدیدارشناسی مکان ، باشیدن ، نوربرگ-شولتز ، میدان نقشجهان