مقدمه ای بر منطقه گرایی در فضای آموزشی(مدارس استان هرمزگان)

در ادبیات معماری معاصر، رویکردهای مختلفی در برگیرنده ی چالش رابطه ی فرهنگ و معماری اند. رویکردهایی که عمدتا در حوزه ی عام بحث اجتماع قرار دارند و زیر مجموعه ی ایده های اولیه زمینه و ارتباط هستند. برخی از این رویکردها عبارتند از: زمینه گرایی، سنت گرایی و سنت گرایی جدید، بومی گرایی و بومی گرایی جدید، تصویر گرایی، انسان گرایی و... از میان این رویکردها ، منطقه گرایی با تعریف، به عاریه گرفتن شکل های سنتی جهت تامین اهداف کارکردی بستر مناسبی را جهت طرح بحث تعامل معماری و بستر فرهنگی به ویژه با نگرش به معماری مدرن فراهم آمده اشت. در این پژوهش سعی بر ان شده تا با در نظر گرفتن پارادایم های منطقه جنوب ایران به بررسی دو نمونه از مدارس استان هرمزگان پرداخته و بررسی شوند. هدف این پژوهش، استفاده از پارادایم های منطقه گرایی در رابطه با فضای آموزشی در جهت تقویت نقش این فضاها دریادگیری و آموزش استفاده کنندگان است . فضاهای آموزشی باید به گونه ای طراحی، اجرا و مدیریت شود که در جهت هدف اصلی آنیعنی آموزش قرار گیرد . در این رابطه توجه به مختصات طراحی و دستیابی به الگوهای معماری منطقه و استفاده از آن در طراحی به صورت پارادایم های منطقه گرایی انتقادی استخراج گردیده و مورد بررسی قرار گرفته است . این مقاله به روش تحلیلی – توصیفی است و از شیوه ی اسنادی استفاده شده است ، با مقایسه پارادایم های بکار گرفته شده منطقه در فضاهای آموزشی بتوان به بازآفرینی هویت منطقه در محیط آموزشی پرداخته شود

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، فضای آموزشی ، هرمزگان ، حس مکان ، هویت