تاثیر تبلور تفریقی و اختلاط ماگمایی در تکوین گرانودیوریتهای ده بالا، جنوب غرب بویین زهرا

توده نفوذی ده بالا بخشی از سنگهای ائوسن بالایی ایران مرکزی محسوب میشود. این توده از لحاظ ترکیب سنگ شناسی عمدتا از گرانودیوریت تشکیل شده است. روندهای خطی در نمودارهای هارکر و کاهش اکسیدهای اصلی با افزایش SiO2 و همین طور کاهش بعضی عناصر فرعی Sr و V نشان میدهد تبلور تفریقی نقش مهمی در تکامل ماگمایی این توده ایفا نموده است. کاهش محتوای Sr ،CaO ،Al٢O٣ ،MgO ،FeOt و Eu/Eu* در برابر افزایش SiO2 نشان از تبلور تفریقی پلاژیوکلاز و فلدسپارپتاسیم در طی تحول ماگما دارد. روندهای موازی در الگوی عناصر نادر خاکی نمونههای مختلف حاکی از تشابه فرآیندهای ماگمایی در حین تشکیل آنهاست. الگوی REE با تفریق شدگی متوسط (10.7 - 7.13 =n ( La/Yb )) و الگوی نسبتا مسطح در (1.38 - 1.19 = n(Gd/Yb))همراه با آنومالی منفی Eu بیانگر اهمیت نقش تفریق آمفیبول و پلاژیوکلاز در فرآیند تکامل گرانودیوریتها است. حضور انکلاوهای میکروگرانولار مافیک MMES در گرانودیوریتها به همراه بافتهای عدم تعادل در بلورهای پلاژیوکلاز و همچنین انتقال بلورهای پلاژیوکلاز در مرز مشترک بین گرانودیوریتها و انکلاوها گواه فرایند اختلاط ماگمایی در سرشت توده نفوذی مورد نظر است.

کلیدواژه ها:

تبلور تفریقی ، اختلاط ماگمایی ، انکلاو میکروگرانولار ، گرانودیوریتهای ده بالا