نگاهی تطبیقی به نمادها و نشانه در معماری ایرانی-اسلامی در گذر زمان ازدیروز تا امروز

در زمان های بسیار دور انسان ها برای برقراری ارتباط با یکدیگر از اشکال و فرم ها که برروی سنگ ها، کتیبه ها یا دیوارها حک می شده است، استفاده می کردند. انتقال معانی و مفاهیم از طریق نمادها و اشکال سابقه طولانی در زندگی بشر دارد. از دیرباز توجهه به هندسه و تجلی آن در معماری بناها دیده شده که پس از اسلام این توجه دوچندان گردیده است و می توان با اطمینان بیان داشت که تمام بناهای سنتی ایرانی دارای هندسه نهان و یا آشکار در خود بوده اند همچنین اعداد که از جزئیات بسیار مهم در هندسه می باشند. با نگاهی کلی، مفاهیم القایی از نمادها و اشکال از سابقه ذهنی و روش زندگی بشر در دوران کهن نشات گرفته و شناخت این مفاهیم از آنجا شیرین می گردد که خبر از گذشته های دور و افکار نیاکان دهد. توجه به مفاهیم اعداد در طراحی بویژه معانی اعداد در ملل و اعتقادات مختلف از اهمیت به سزایی برخوردار است و عدم توجه به آن ممکن است باعث القای معانی و پیام های نادرست در ذهن مخاطبان شود. پژوهش حاضر با جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی و کتابخانه ای به روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، ابتدا به جایگاه نماد، هندسه و عدد در معماری و سپس آثار متناسب با این مفاهیم از دیدگاه نمادگرایانه پرداخته شده است و دلایل تشخیص بناها را از این منظر به بحث گذاشته است تا آنها را به عنوان الگویی از کاربرد هندسه و اعداد در معماری امروز، پیشنهاد دهد.

کلیدواژه ها:

نماد ، نشانه ، اعداد ، هندسه ، معماری ایرانی- اسلامی