کاربرد شیوه پارامتریک برای بهره گیری از سنت های معماری و شهرسازی ایرانی-اسلامی

بی توجهی به سنت های معماری و شهرسازی ایرانی-اسلامی در جریان ورود مدرنیته اغتشاش و ناهماهنگی را در شهر های ایرانی به همراه داشته است. نپرداختن به روش های نوین طراحی در معماری و شهرسازی اسلامی نیز یکی از مهم ترین موانع در مسیر عملیاتی شدن این اصول ارزشمند می باشد. این گفتار با هدف حفظ ارزش های متعالی معماری و شهرسازی اسلامی در پی مناسب سازی شیوه های طراحی نوین از جمله طراحی پارامتریک در راستای بهره گیری در معماری وطراحی شهری اسلامی مطابق با نیاز ها و شرایط دوران معاصر می باشد. این پژوهش برآن است تا ضمن بررسی اصول معماری و طراحی شهری اسلامی در بافت تاریخی شهر های ایرانی و نقاط اشتراک آن با طراحی پارامتریک، زمینه الگووارگی جهت به کار گیری در شیوه یاد شده را فراهم کند. جهت تبیین موضوع از روش های کیفی و شیوه های یافته اندوزی کتابخانه ای و مشاهده بهره گرفته است. همچنین با استفاده از روش موردکاوی که تنوعی از قلمرو های مرتبط در بافت های تاریخی و با ارزش ایران را در بر می گیرد فرآیندی جهت طراحی اسلامی با بهره از شیوه پارامتریک ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، شهرسازی اسلامی ، طراحی پارامتریک ، الگووارگی