بررسی روند کاهش فضای سبز شهری شیراز

یکی از مهمترین مباحثی که در دو دهه پایانی قرن بیستم ، گذشته از دانشمندانی که در زمینهء علوم تجربی، فنون و صنایع مشغول به فعالیت هستند، اندیشمندان حوزهء فلسفه را نیز به جد به خود مشغول داشته است مسئله طبیعت و مباحث پیرامون بحران محیط زیست است. دایرهء توجه به این مباحث از محافل و مجامع حرفه ای و تخصصی فراتر رفته و به دلیل اهمیت و پیوندی که با زندگی جوامع بشری، بلکه یکایک انسان ها دارند مسئلهء روز گفتارهای عمومی، رسانه های گروهی و مجامع قانونگذاری و اجرایی در سطح ملی و بین المللی شده است، بگونه ای که شاید بتوانیم هم مسئلهء طبیعت را معضل دوران ساز قرن بیست و یکم بدانیم. همانگونه که میدانیم بحران های زیست محیطی نتیجه تفکر مدرن بوده در صورتی که در جوامع سنتی وجود نگرش هایی احترام آمیز به طبیعت همراه با تقدس به طبیعت و عناصر آن سبب حفظ و تکریم آن شده است. متاسفانه شهر های ایران هنوز درگیر تفکر شهر سازی مدرن هستند و نه تنها به ارزش های فرهنگی و بومی شهر های خود بی توجه هستند بلکه اندیشه امروز شهر سازی دنیا یعنی شهر پایدار را هم نادیده گرفته اند. شهر شیراز زمانی به عنوان شهر باغ های بهشتی خوانده میشد اما این روز ها همه دست به دست هم دادند تا این این پتانسیل قوی شهری را تبدیل به ساختمان هایی از جنس آهن و بتن نمایند. برای نمایش این تخریب سریع و بزرگ مقایسه ای از عکس های هوایی سال 1381 و 1393 را انجام داده شده است تا این فاجعه در اکوسیستم شهر شیراز به نمایش در آورده شده باشد. روش تحقیق ازنظر هدف نظری کاربردی و ازنظر ماهیت توصیفی تحلیلی است. محقق در این پژوهش ابتدا به شناخت فضای سبز شهری و سپس به یافتن دلایل از بین رفتن فضاهای سبز درکلان شهر هایی همچون شهر شیراز پرداخته و در نهایت راهکارهایی جهت جلوگیری از این رخداد ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، شیراز ، توسعه شهری