طراحی شهری مکان مبنا در بافت میانی شهرهای ایران با کاربست معیارهای CPTEDپیشگیری از جرائم از طریق طراحی محیطی نمونه موردی: خیابان خیام شیراز

طراحی شهری را می توان فرآیند ارتقاء کیفیت های محیطی بر مبنای اهدافی از پیش تعیین شده تلقی کرد. طراحی شهری این قابلیت را دارد تا با شناخت کافی از عوامل مکان مبنای جرم خیزی، بازطراحی محیط را، عاملی برای پیشگیری از جرائم از طریق « فروکاهش انگیزه ها و امکان ارتکاب به جرائم قرار دهد. پیشینه ی چند دهه ای رویکردیا » طراحی محیطی CPTED نشان از تفاوت های بسیار در نتیجه بخشی این نگاه به طراحی در کاستن از شرایط وقوع اعمال مجرمانه دارد. از سوی دیگر، بافت های میانی شهرهای ایران،که در دوران گذار از سنت به مدرنیته در معماری وشهرسازی، شکل گرفته اند، به دلیل بهره مندی از شرایطی دوگانه که معلول گذر زمان و فرآیند فرسودگی کالبدی از سویی، و آرایش کالبدی فضایی با قابلیت بازطراحی از سوی دیگر می باشند، موضع مناسبی برای کاربست تجربی رویکرد - CPTED اند. این مقاله، به بازخوانی تجربه طراحی شهری در بخشی از بافت میانی شهر شیراز، شامل خیابان خیام و کوچه نوبهار، که در آن از معیارهای طراحی مبتنی بر پیشگیری از جرائم، مبنای تعریف فرآیند طراحی بوده اند، پرداخته می شود. نتایج به دست آمده، نشان دهنده قابلیت ها و محدودیت های چنین رویکردی در طراحی بافت های میانی شهرهای ایران است.

کلیدواژه ها:

CPTED )پیشگیری از جرائم از طریق طراحی محیطی( ، کیفیت های محیطی ، بافت میانی ، خیابان خیام ، کوچه نوبهار