بررسی نقش فضای بینابین به عنوان نگرشی نو در طراحی فضاهای معماری و شهرسازی

در روزگار معاصر شرایط زندگی انسان امروزی با توجه به هم زمانی اتفاقات، اطلاعات و سایر پدیده ها، با زمانهای پیشین بسیار متفاوت می باشد و افراد به نوعی در فضای بینابین زندگی می نمایند. اندیشه بینابین نوعی اندیشه و مفهوم استکه در بسیاری از علوم مختلف مورد استفاده قرار می گیرد. در معماری نیز این اندیشه می تواند بر کیفیت فضا و ادراک مخاطب از فضا نقش به سزایی را ایفا نماید. از آنجا که امروزه اغلب فضاها کیفیت لازم خود را از دست داده اند ، ساماندهی فضاهایی که با توجه به پتانسیل های خود بتواند بستری مناسب برا ی کیفیت مورد نظر را به وجود آورد؛ ازاهمیت بسیاری برخوردار است. در این میان فضای بینابین با قرار دادن افراد در حیطه سومی و با داشتن ویژگی های کالبدی، ارتباطی و معنایی می تواند مفاهیم و نیازهای لازم برای خلق چنین فضایی را تامین نماید. از آنجاکه به ندرت بهتاثیر فضای بینابین بر کیفیت فضاهای معماری و شهرسازی پرداخته شده است لذا در این پژوهش سعی بر آن است تا فضای بینابین و ویژگیهای آن و تاثیر آن بر کیفیت فضا در معماری و شهرسازی مورد بررسی قرار گیرد

کلیدواژه ها:

فضای بینابین ، فضای سوم ، فضای رویداد ، فضاهای معماری و شهری ، مرز میان معماری و شهر