بررسی تطبیقی مضامین نوستالوژی در اشعار ابوفراس حمدانی و مسعود سعدسلمان

نوستالوژی یا غم غربت از مباحث مطرح در روانشناسی است و در اصطلاح عبارت است از احساس غم و دلتنگی و حسرت نسبت به گذشته و چیزها یا حالاتی که دیگر از دست رفته که معمولاً همراه با دلتنگی وحسرت است. این وازه رفته رفته وارد حوزه ی ادبیات شد و در ادبیات یک بیماری نیست بلکه احساس رمانتیکی توأم با درد و حسرت است که بسته به دلایلی از جمله تغییر اوضاع سیاسی و اجتماعیف تغییر زندگی شاعر، حبس و تبعید، مشکلات زندگی، از دست دادن عزیزان و ... گریبان گیر شاعر شده و شاعر این حزن و دلتنگی را در قالب شعری خود فرو می ریزد. مسعود سعد شاعر پرآوازه ی نیمه ی دوم قرن پنجم هجری و ابوفراس حمدانی شاعر نام دار قرن چهارم هجری و از پیروان مکتب رمانیسم، با توجه به شرایط خود که برهه ای از عمر خود را در حبس های تاریکی و وحشتناک بسر برده اند، بخش عمده ی شعرشان را با غم غربت و حسرت و دلتنگی برای گذشته، جوانی، دوستان، خانواده و ... نموده اند. این پژوهش در صدد است تا با روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، جلوه های نوستالوژی را در دیوان دوستان، جوانی، عدم آسایش کنونی و ... با هماشتراک دارند، و همچنین درون مایه ی نوستالوژیک گونه بودن اشعار دو شاعرف سبک شعری آنان را در صور بلاغی چون عناصر تکرار کلمات و کنایه تحت تأثیر قرار داده است.

کلیدواژه ها:

نوستالوژی ، ادبیات تطبیقی ، ابوفراس حمدانی ، مسعود سعد سلمان ، اشعار فارسی و عربی