گردشگری روستایی چارچوبی برای دستیابی به معشیت پایدار

به لحاظ گردشگری به طور روزافزونی و در ارتباط مستقیم با کاهش فقر در کشورهای در حال توسعه به کار گرفته می شود. اما کاربرد و تا اندازه ای چارچوب اصلی که برای کاهش فقر به کار گرفته می شود یعنی راستاد راهبرد پایدار، ممکن است که به طور کامل با گردشگری مطابقت نداشته باشد و یا برعکس . در مقاله هدف بررسی ادبیات موجود در زمینه گردشگری روستایی و معیشت پایدار برای دستیابی به چارچوب ترتیبی این دو می باشد. براساس مطالعه در پی یافتن تعداد پیشنهاد می شود که معیشت پایدار در راستای گردشگری باید زمینه بیشتری از گردشگری مورد بررسی قرار بگیرد به جای آنکه گردشگری صرفاً به عنوان ابزاری برای رسیدن به توسعه بود در نظر گرفته شود. دوم این که SLA به دنبال دستیابی به پایداری معیشتی در سطح خانوار و اشخاص می باشد در حالی که گردشگری پایدار اغلب به عنوان صنعت به کار می رود و مقصد و اهداف نیز وسیع تر بوده و مقیاس ها در سطح کلان را شامل می شود. بنابراین لازم است تا تلفیقی از کشش ها و فرصت ها بین SLA و گردشگری کشف شود. سوم اینکه تحقیقات مربوط به گردشگری نشان داده است که نگرانی ساکنین محلی در مورد مشارکت در نظارت سیاسی در زمینه توسعه گردشگری افزایش یافته است چرا که با مشارکت کمتر دارایی های مردم محلی از دیدگاه معیشتی با خطر مواجه است. از این رو، نیاز است تا مفهومی جدید است دارای سازمانی (اساساً مشارکت جامعه) با مفهوم SLA یکی شود. در این مقاله روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و با بهره گیری از تحقیقات انجام شده در کشورهای مختلف جهان می باشد. از این موارد معیشت گردشگری پایدار تعریف و رویکرد معیشت پایدار مبتنی بر گردشگری (SLFT) پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، گردشگری روستایی ، معیشت پایدار