پروتکل های مسیریابی چند مسیری شبکه های سیار موردی و شبکه های حسگر بی سیم

شبکه های حسگر بیسیم شامل تعدادی از گره های متحرک هستند که آزادانه در حرکتند و از طریق پیوند های بیسیم با یکدیگر در ارتباطند . به علت تحرک بالای گره ها ، توپولوژی شبکه ممکن است مدام تغییر یابد . بنابر این ایجاد یک مسیریابی با قابلیت اطمینان بالا یکی از چالش های مهم اینگونه شبکه هاست . در شبکه های حسگر بیسیم پروتکل های مسیریابی مبتنی بر تقاضا ، مبتنی بر جدول و هیبرید وجود دارد که هر یک از این پروتکل ها تعداد زیادی الگوریتم دارند . برخی از الگوریتم های مسیریابی چند مسیری جهت کاهش تأخیر انتها به انتها و حتی متعادل کردن بار ، برای ارسال اطلاعات به سمت مقصد به طور همزمان از چندین مسیر کشف شده استفاده می کنند . در این حالت برای افزایش تحمل پذیری خطا انتخاب مسیرهای مجزای گره ای یکی از بهترین گزینه ها می باشد . در این مقاله ابتدا به بررسی پروتکل های شبکه سیار موردی از جمله Swim ، Pegasis ، Leach ، Spin و Direct Diffusion پرداخته و سپس پروتکل های شبکه های حسگر بی سیم را مورد مطالعه قرار داده ایم شبکه های موردی نمونه جدیدی از شبکه های بی سیم هستند . با استفاده از پروتکل های ترکیبی حسگر بی سیم و شبکه سیار موردی میتوان برد شبکه ارتباطی را در نقاط کور بالا برد.

کلیدواژه ها:

شبکه حسگر بیسیم ، گره های متعادل کننده بار ، ازدحام تعادل بار ، طبقه بندی پروتکل ها ، متریک بار ، تکنیک زنبور عسل