یادگیری ازدحامی نانوذرات بازهای برای تخمین الگوی رهاسازی دارو در درمان تصلب شراین

بیماری تصلب شراین به علت تجمع بیش از حد مولکول های کم چگال لیپوپروتئین در دیواره داخلی سرخرگ ها عامل اصلی سکته های قلبی و مغزی به شمار می رود. برای کاهش عوارض جانبی داروها و خطرات جراحی باز در درمان این بیماری می توان به نانوذرات حامل دارو امید داشت. معماری، قدرت محاسباتی و عملکرد این ذرات به گونه ای طراحی می شوند که بتوانند به دیواره داخلی رگ نفوذ کرده و موجب جلوگیری از رشد پلاک آترواسکلروزیس شوند. قابلیت های محدود، محاسبات محلی و عدم قطعیت زیاد محیط بدن انسان، از چالش های مهم این حوزه به شمار می رود. این مقاله روشی برای یادگیری ازدحامی نانوعامل ها پیشنهاد می دهد تا بتوانند در بروز اختلالات احتمالی به صورت پویا الگوی رهاسازی دارو را با توجه به شرایط محیطی بیماری تخمین بزنند. نانو ذرات ما به عنوان عامل های بازهای خروجی خود را با توجه به حافظه خود و فیدبکی که از محیط می گیرند، تنظیم می کنند. نتیجه روش پیشنهادی از لحاظ زمان کنترل بیماری، سرعت برخورد با بروز اختلالات و توانایی تشخیص بافت های سالم نشان شده است.

کلیدواژه ها:

عامل های بازهای ، نانوذرات ، تصلب شراین ، یادگیری ، مولکول LDL