وجوه مشترک برخی مضامین قرآن وحدیث دراشعار شاعران برجسته سبک خراسانی

قرآن، استوارترین پناهگاه، برای شاعران برجسته ی سبک خراسانی )فردوسی، ناصر خسرو و اسدی توسی( بوده است. پیوستگی و ارتباط مستقیم اشعار این شاعران بزرگ و معتقد، با مفاهیم قرآنی، احادیث و روایات ائمه بزرگوار، بیانگر آشنایی کامل آنان با قرآن، حدیث و مفاهیم بلند دینی، می باشد. این مقاله در پی کشف مبانی فکری اسدی توسی که درباره آفریننده ی هستی، مرگ، دنیا و عدالت انسان می اندیشد فردوسی که بینشی ژرف در صحنه های رزم دارد و ناصر خسرو که دوره ی طولانی از عمرش را در تبعید و انزوا گذرانده، می باشد. هر سه این شاعران بلند آوازه، برای آرامش روحی، به قرآن پناه برده اند و این اطمینان در آثارشان به وضوح، عیان است. با توجه به اینکه پیشینه ی شاعران فارسی گوی بهره مند از قرآن و حدیث، به آغاز و پیدایی شعر فارسی، یعنی نیمههای سده ی سوم می رسد، دستخوش آسیب گشته و به دست ما نرسیده استت لتذا اشتعار شتاعران برجستته ستبک خراسانی)فردوسی، ناصر خسرو و اسدی توسی( در ارتباط با مضامین قرآنی و احادیث ائمه و بزرگان دیتن، بته طتور مستقل مورد کاوش قرار نگرفته است و به طور پراکنده و گذرا، به این امر پرداخته شده است. مقاله ی حاضر بیانگر این نکته است که وجوه مشترک آیات قرآن کریم و احادیث ائمته را در اشتعار ایتن سته شتاعر برجسته و بازتاب آن در دوره سبک خراسانی را منعکس سازد

کلیدواژه ها:

آیات قرآن ، احادیث ائمه ، فردوسی ، ناصر خسرو ، اسدی توسی ، تشابه معانی