مدرسه معماری، یک عرصه زنده شهری

با گسترش عر صه فنون و تکنیک های ساختمانی، تعدد نگرش ها و اندیشه ها، فضای آموزش معماری متحولشده ا ست. آموزش معماری در دوره حاکمیت سنت ها، آموز شی جامع و عمل گرا بوده و طیف و سیعی از فنون،هنر و زیبا شناسننی توام با درک حکمت را در فعالیت حقیقی معماری و در بستر اجتماع به شاگردان انتقالمی داد. آموزش معماری امروزه به فضای مدارس و دانشکده های معماری محدود شده است. انتقطاع فضایآموزش معماری با تفکر و اندیشه جامعه و بروز تخصص گرایی وتعدد نگرش ها، آموز شی منطقع، فاقد هویت رامنجر شده است. در این پژوهش ابتدا با روش تحلیلی - استدلال منطقی و ابزار گردآوری داده مشتمل بربررسی ا سناد و مطالعات کتابخانه ای به بررسی نحوه آموزش معماری و شکل گیری فضای آموزشی در روندتوسعه وتحول فضای آموزشی این رشته پرداخته می شود . سپس با انجام مطالعات میدانی و به کمک مشاهده ومصاحبه با صاحب نظران نوع نگرش به فضای آموزش معماری در دوره مدرن تلاش می شود، راهکارهایی راجهت بهبود شیوه آموزش معماری ، تمهید فضاهای آموزشی به شیوه کارگاهی و تلفیق فضاهای آموزشی وفضای شهری ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، فضای آموزشی ، آموزش کارگاهی ، فضای شهری ، میدان شهری