درد جاودانگی در مثنوی مولوی

آرزوی بی مرگی و جاودانگی از آغاز زندگی انسان با او بوده است. مرگ در معنای نیستی تلخ ترین سرنوشت محتوم برای نوع بشر محسوب می شده و از این رو همواره در جستجوی گریزگاهی بوده تا بتواند از این حس زوال رهایی یابد وبه گستره ی بی مرگی و جاودانگی پناه ببرد. اما به حکم شریعت آسمانی چون تنها فنا ناپذیر هستی ذات پروردگار یکتا بوده و آفریدگان او را رخصت ورود به ساحت جاودانگی نیست، این آرزو هیچ گاه به حقیقت نپیوسته و او از دیرباز دریافته است که خواه و ناخواه نابودشدنی است و هیچ چیز نمی تواند او را در برابر این مرگ محتوم نجات بخشد. در باور انسانی که همواره در ارزوی نیل به جاودانگی دست و پنجه نرم می کند، آنچه می تواند او را به خواسته هایش برساند و به او امنیت و آرامش بخشد، ساختن شخصیت ها و مصادیقی است که در سایه ی نام و شان انان به نوعی زندگی ماورایی دست یابد. در مثنوی و آموزه های مولانا پرداختن به بعد جاودانگی نه تنها صرفا در زندگی خلاصه شده است، بلکه به یاری عشق می توان برفنا و نیستی غلبه کرد و به وادی کمال و جاودانه شدن دست یافت.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی معنوی ، دردجاودانگی ، مرگ ومصادیق جاودانگی