تاثیر توزیع زمانی بارش در برآورد حداکثر سیل محتمل مطالعه موردی - حوضه سد کارون 3

یکی از معیارهای مهم طراحی سرریز سدها حداکثر سیل محتمل ) ) PMF می باشد . حداکثر سیل محتمل با استفاده از حداکثر بارش محتمل و تبدیل آن به بوسیله یک مدل بارش - رواناب به هیدروگراف سیل بدست می آید . بنابراین حداکثر سیل محتمل تابعی از پارامترهای هواشناسی و هیدرولوژیکی است . یکی از پارامترهای مهم هواشناسی موثر در محاسبه سیلاب ، الگوی توزیع زمانی بارش و یا هیتوگراف طراحی می باشد که با هدف حداکثر سازی مقدار PMF انتخاب می شود . در این مقاله، تاثیر توزیع زمانی بارش در میزان دبی اوج PMF مورد بررسی قرار گرفته است . منطقه مورد مطالعه در این تحقیق حوضه آبریز کارون تا محل سد کارون 3 به وسعت حدود 24215 کیلومترمربع بوده است . برای تعیین الگوی توزیع زمانی بارش از روش های رتبه بندی پیلگریم، روش بلوکهای متوالی و منحنی های تجمعی بی بعد ( با تقسیم بندی رگبارها به چهار چارک زمانی ) در پایه های زمانی مختلف استفاده شده است و در مجموع 16 الگوی توزیع زمانی از روشهای مختلف جهت محاسبه هیدروگراف PMF بدست آمده است . برای شبیه سازی بارش - رواناب از مدل HEC-HMS استفاده شده است . بمنظور تعیین نقش الگوی توزیع زمانی بارش روی هیدروگراف PMF با استفاده از 16 الگوی زمانی بارش و حداکثر بارش محتمل در پایه های زمانی 24 ، 48 ، 72 و 96 ساعت 64 هیتوگراف بارش برای ورود به مدل بدست آمد و پس از ورود به مدل HMS ، دبی اوج هیدروگرافهای حاصل از این هیتوگرافها با هم مقایسه شد . نتایج بدست آمده از تحقیق نشان داد که الگوی توزیع زمانی بارش تاثیر زیادی روی هیدروگراف PMF داشته و با افزایش مقدار حداکثر بارش محتمل تغییرات دبی اوج هیدروگراف PMF افزایش می یابد . همچنین الگوهایی که بیشترین مقدار بارش آنها در 25 درصد سوم تداوم کل بارش ( چارک سوم ) رخ می دهد بیشترین دبی اوج را برای PMF تولید می کنند .

کلیدواژه ها:

حداکثر سیل محتمل ، PMF ، مدل بارش - رواناب ، HEC-HMS ، توزیع زمانی بارش