گامی به سوی توسعه پایدار روستایی با تاکید بر نقش دانش بومی(نمونه موردی:روستاهای شهرستان سردشت)

در چند صد سال اخیر یعنی از آغاز دوره رنسانس تا زمان حال هر مقدار که انسان به پیشرفت های بیشتری نائل شده به همان مقدار بر میزان برخوردها و تضادها در دنیای پیرامون خود افزوده است. اگرچه استفاده از دانش رسمی موجب پیدایش فناوری های جدید و کارآمد در جوامع روستایی شده وتحولات چشمگیری را در فرآیند تولید و زندگی روستایی به وجود آورده است، اما شکست برنامه ی توسعه و بروز معضلاتی در عرصه های زیست محیطی، تولیدی و اجتماعی، جامعه ی بشری را متوجه نقاط ضعف دانش رسمی و تکنولوژی مدرن کرده است. یکی از مهمترین راهکارهای حل این مسئله توجه به دانش تجربی گذشتگان یا همان دانش بومی می باشد. تجربه نشان داده است که بسیاری از تکنیک ها و روش های بومی در زمینه تولید، فرهنگ و اجتماع در جامعه ی محلی، به دلیل سازگاری و تطابق با زیست بوم این جوامع، همان روش هایی هستند که امروزه معرف روش های رسیدن به توسعه پایدار می باشند. دانش بومی با شناخت روابط بین اجزای طبیعت به صورت همه جانبه نیروهای طبیعی کره زمین را بهتر به ما می شناساند و راه را برای تعامل با طبیعت هموار می کند. تلفیق آنها می توان به موفقیت هایی رسیده است. این تحقیق به شیوه کتابخانه ای و تحلیلی توصیفی انجام گرفته است و به دنبال آنیم که اهمیت دانش بومی و نقش آن رادر توسعه پایدار روستایی،روستاهای شهرستان سردشت بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، توسعه پایدار روستایی ، روستا های شهرستان سردشت