نقش تئوری قابلیت های محیطی در طراحی معماری

امروزه ، طراحی به ویژه طراحی معماری صرفا طراحی فرم ، رنگ و بافت فضا نیست بلکه معنایی فراتر دارد . بر اساس نظریه قابلیت محیط )آفوردانس( ، محیط مجموعهای سازمان دادهشده از توانش ها و یا قابلیتها است. هدف مقاله آگاهی از مفهومقابلیت محیطی و چگونگی تعامل انسان با آن قابلیتها و نحوه ی کنش انسان جهت طراحی است که می تواند در فرآیند آفرینش و طراحی معماری مکان ها و فضاها، هدایتگر طراحان باشد . در پژوهش حاضر روش شناسی تحقیق بر مبنای روش کیفی است، که با رویکردی تفسیرگرا به تحلیل نظرات و آراء معتبر با محور قرار دادن مفهوم قابلیت محیط مبتنی بر طراحیمی پردازد. قابلیتهای محیط ساخته شده از طریق طراحی معماری، انتخابهای رفتاری و زیباشناختی فرد را بسته به چگونگی پیکره بندی محیط محدود می کند یا گسترش می دهد. بنابراین طراحی معماری می تواند به سمتی پیش رود که محیط بهعنوان قوانینی از قابلیت ها باشد که شرایط رفتارهای گوناگون وتجربیات زیبایی شناختی را برای بشر فراهم سازد. در نتیجه هرفرآیند طراحی معماری را می توان فرآیندی برای خلق و تغییر آفوردانس دانست، نه خلق نمودن صرف فرمهایی که تنها زیبا باشند؛ بلکه به عنوان خلق کردن مصنوعاتی که کار می کنند و دارای زیبایی و معنابرای مخاطب خود هستند

کلیدواژه ها:

قابلیت های محیطی) آفوردانس( ، کنش ، طراحی