تاثیر آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر براسترس و شادکامی زنان مراجعه کننده به فرهنگسراهای شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر بر شادکامی و استرس ادراک شده زنان مراجعه کننده به فرهنگسراهای شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون پس –آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل 200 زن مراجعه کننده به فرهنگسراهای شهر اصفهان در سال 1394 بود. به منظور انجام این پژوهش، با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس ، 2 فرهنگسرا از میان 25 فرهنگسرا انتخاب و در یک فراخوان از افراد داوطلب شرکت در پژوهش ثبت نام به عمل آمد و سپس از میان آنها 40 نفر با توجه به ملاک های ورود انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند) 20 نفر گروه آزمایش ، 20 نفر گروه کنترل(. ابزار مورد استفاده پرسشنامه استرس ادراک شده) PSS-14 (و پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود.. دادههای بدست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین استرس ادراک شده و شادکامی گروه آزمایش و کنترل در سطح 01 / 0< P تفاوت معنی داری وجود دارد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که رویکرد خودتحلیلی یکپارچه نگر بر بهبود شادکامی و کاهش استرس ادراک شده زنان موثر است و به عنوان یک روش درمانی میتوان از آن استفاده نمود

کلیدواژه ها:

آموزش گروهی ، خودتحلیلی یکپارچه نگر ، استرس ادراک شده ، شادکامی ، زنان