تاملی بر ضرورت برنامه ریزی راهبردی کار افرینی اجتماعی در تدوین برنامه ششم

کارآفرینی اجتماعی رویکرد جدیدی جهت ایجاد تغییرات اجتماعی در جامعه از طریق بسیج ظرفیت ها، ایده ها و پتانسیل های اجتماعی است. این رویکرد دارای ماموریتی اجتماعی و انسان دوستانه بوده ، می توانددر جهت حل بسیاری از آسیب ها و معضلات اجتماعی و بطور کلی توسعه ی رفاه اجتماعی راهگشا باشد.اگر چه در متون نظری کارافرینی اجتماعی پدیده ای جدید محسوب می گردد. اما با بررسی متون فرهنگی، اعتقادی و تاریخی می توان به موارد متعددی از این پدیده در اعصار مختلف مواجه گردید. در جامعه ی ما اگر چه مصداق های متعددی برای کارآفرینی اجتماعی یافت می شود اما تا جایگاه مطلوب فاصله ی بسیاری وجود دارد. این فاصله زمانی نمود بیشتری دارد که به این مسئله دقت کنیم که پتانسیل نهادینه شدن کارآفرینی اجتماعی براساس سابقه ی فرهنگی، تمدنی و مذهبی در کشورما بسیار زیاد است.با عنایت به آغاز مقدمات تدوین برنامه ششم توسعه، لزوم توجه به این مقوله در سیاست گذاری ها دارای اهمیت بسیار زیادی است. از آنجایی که کارافرینان اجتماعی با محدودیت های زیادی مواجه هستند، لزوم تدوین سیاست های حمایتی تنظیمی، بسیار ضروری به نظر می رسد. بر این اساس در پژوهش حاضر سعی شده است، ضمن مرور ادبیات این مبحث مولفه های کارافرینی آجتماعی با توجه به تجربه سایر کشورها تشریح گشته، روند نهادینه سازی، ان در جامعه از طریق ارائه راهکارها و راهبردهای اجرایی مورد بررسی قرار گیرد.