علم، دانش و اعتقاد دینی در محتوای دروس علوم انسانی

محتوای دروس علوم انسانی همچون سایر علوم باید بهگونهای طراحی شوند که بتواننداز یک سو گزارههای منطقی و دقیق تولید کنند و از سوی دیگر متناسب با بستر فکر - و فرهنگی جامعه باشند. با این تعبیر علم نمیتواند بدون اقناع و توجیه عقلانی جامعهعلمی متکی به اصول انتزاعی، غیرواقعی و یا شخصی باشد . این مقاله به دنبال پاسخگویی به این پرسش است که امکان وجود عینیت علمی 1 بعنوان یکی از مهمترینشاخصهای علم در حوزه علوم انسانی در محتوای دروس این رشته از منظر دستگاه - های معرفتی مختلف اعم از پوزیتویسم، هرمنوتیک و عقلانیت انتقادی چه جایگاهی دارد؟ مقاله حاضر با توسل به شواهد نظری به نقد سنت پوزیتیوستی که معتقد ب ه عدموجود علم انسانی بومی است میپردازد؛ زیرا پدیده انسان همچون شئی در بیرون از محقق قرار نمیگیرد و برخلاف علوم تجربی که الگویی جهانشمول در دنیا دارند لازماست علوم انسانی برپایه اصول بومی و اجتماعی مطالعه شوند. در مقابل این رویکرد هرمنوتیک قرار دارد که به دستهبندی علوم از حیث اهداف و ابزار میپردازد. از آنجا که علم در خدمت انسان است و نه برعکس؛ لذا محتوای دروس در رشتههای علوم انسانی با توجه به نیازهای بومی صورتبندی می شوند و در این راستا ارزش های فکری - فرهنگی سهم بهسزایی دارند. پیشنهاد کاربردی مقاله توجه به مقوله عینیت، عقلانیت و مدیریت دانش بومی در تدوین محتوای دروس علوم انسانی است؛ زیرا بدون این اصل نمی توان در تدوین دروس علوم انسانی الگوی خاص بومی با حفظ اعتقادات دینی داشت و در عین حال دانش تولید شده در این حوزه قادر به پاسخگویی در برابر انتقادات جامعه علمی باشد

کلیدواژه ها:

محتوای دروس ، علوم انسانی ، علم دینی ، عینیت علمی ، مدیریت دانش