بررسی احساس تنهایی در سالمندان ساکن و غیر ساکن آسایشگاه های سالمندی

امروزه سالمندی به یک پدیده مهم جهانی تبدیل شده است و توجه به مسائل این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. در این سن احساس تنهایی در اثر کمبود ارتباط اجتماعی یکی از عوامل تأثیرگذار بر سلامت روانی سالمندانمی باشد. لذا این مطالعه با توجه به اهمیت این مسئله به بررسی احساس تنهایی در سالمندان ساکن و غیر ساکن آسایشگاه های سالمندی و ارتباط آن با برخی از مشخصات فردی آنان در شهرکرد پرداخته است.این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی مقایسه ای بوده است. نمونه مورد مطالعه 100 نفر از زنان و مردان بالای 60 سال بودند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه دو بخشی شامل مشخصات فردی و پرسشنامه احساس تنهایی به صورت خود گزارش دهی استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزارSPSS ویرایش 16 مورد تجزیهتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان تنهایی در سالمندان ساکن در آسایشگاه سالمندی در مقایسه با میزان تنهایی در سالمندان ساکن مستقل این میزان در سالمندان زن ساکن در سرای t در خانواده بیشتر است. با توجه به نتایج حاصل از آزمونسالمندان بیشتر از سالمندان زن ساکن در خانواده بود. با توجه به نتایج، زندگی با سایر اعضای خانواده بر سلامت روانی سالمندان از جمله احساس تنهایی آنها تأثیر مثبت دارد. بنابراین با توجه به موقعیت روانی، فرهنگی سالمندان در ایران، بهترین مکان برآورده شدن نیازهای روانشناختی آنان خانواده است.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، سالمندی ، آسایشگاه سالمندان