پیاده سازی مدیریت زنجیره بحرانی به منظور بهبود مدیریت زمان و مدیریت عدم اطمینان در پروژه

گر چه مدیریت پروژه از دیرباز مورد توجه بوده و روشهای گوناگونی برای زمانبندی پروژه ها بیان گردیده است، لیکن امروزه در برخی کشورهای صنعتی و سازمانهای صنایع دفاع برای برنامه ریزی و زمانبندی پروژه ها از روش مدیریت زنجیره بحرانی که دکتر الیاهو گلدرات در سال 1997 بر اساس نظریه تئوری محدودیت ها معرفی نمود، استفاده می کنند. در روش مدیریت زنجیره بحرانی مدیریت عدم اطمینان از اهمیت بالایی برخوردار است و با توجه به این نکته که برنامه ریزی برای آینده همیشه شامل مقداری عدم اطمینان خواهد بود، سعی کرده است تا حد ممکن بر این عدم اطمینان فائق آید. مدیریت زنجیره بحرانی با استفاده از روابط بین فعالیتها، منابع مورد نیاز و نحوه دسترسی به منابع، مدت پروژه را تعیین و برای جبران تاخیر فعالیتهای بحرانی، از بافر پروژه در انتهای زنجیره بحرانی استفاده می کند. بطور کلی مدیریت زنجیره بحرانی در تلاش است تا با ایجاد یک نگاه کل نگر و به تبع آن، فرایندهای مستلزم این نگاه، زمان و هزینه کل پروژه را کاهش داده و با تسریع در انجام فعالیتهای پروژه, از تاخیر در موعد تحویل جلوگیری کرده و پروژه را تا حد ممکن، زودتر تکمیل کند. در این مقاله تلاش شده است که چگونگی برنامه ریزی پروژه ها با روش مدیریت پروژه زنجیره بحرانی و نحوه مواجهه آن با مشکلاتی که گریبانگر روشهای مرسوم هستند، بررسی شوند. همچنین بین این روش و روش مسیر بحرانی ( به عنوان مرسوم ترین روش مدیریت پروژه) هم در تئوری و هم در عمل ( بخش عملی، با انجام یک مطالعه موردی) مقایسه ای صورت گرفته است. این تحقیق ضمن ارائه روش مذکور، آن را در مورد یک نمونه عملی به کار گرفته است و به بیان نقاط قوت و ضعف آن در عمل، پرداخته است. در نهایت مقاله با بخش نتیجه گیری به پایان می رسد.

کلیدواژه ها:

مدیریت پروژه ، مدیریت زنجیره بحرانی ، تئوری محدودیتها ، بافر ، بافر پروژه