توسعه سیاسی و موانع آن در ایران و کشورهای خاور میانه

اهمیت توسعه عمدتا پس از پایان جنگ جهانی دوم دوچندان گردیده است . این عنوان که به مفهومی مستقل در فضای پس از پایان جنگ هویت پیدا کرد .گرچه قبل از آن درقالب سوابق توسعه قابل تامل و بررسی است، اما در مفهومی عمومی آن به معنای رسیدن به سطح کشورهای صنعتی است. در این تفکر توسعهدر وهله ی اول به معنای رشد اقتصادی بوده که به مرور زمان مکانیزاسیون ، صنعتی شدن و رشد اقتصادی و نو سازی در ابعاد سیاسی و اجتماعی نیز به آنافزوده شد. با رشد و توسعه سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی که در اوپا و آمریکا به سرعت روبه رشد بود اندیشمندان را بر آن داشت تا برای سایر کشورهای دیگر نیز چاره ایبیندیشند. در مجموع متفکران نوسازی و توسعه بر این باورند که راه توسعه کشورهای توسعه نیافته پیگیری مسیر راه کشورهای توسعه یافته است . از این منظرموانع اساسی نوسازی از نهادها و ارزشهای فرهنگی ستی کشورهای توسعه نیافته نشئت می گیردکه همواره همچون سدی در برابر تغییرات مقاومت نشان می دهند.جزم اندیشی ،موقعیت طلبی،سنت گرایی افراطی،منافع شخصی،متمرکز شدن اختیارات سیاسی و بطور کلی ساختار سیاسی،اجتماعی،اقتصادی این کشو رها پیوستهدر برابر این تغییر که برای گذار از سنت به مدرنیسم مثبت و حتی ضروری می نمود ،مقاومت نشان می دهند. در این گفتار برآنیم ضمن بررسی ساختارهای فوقالاشاره ،موانع توسعه را به عنوان امری اجتناب ناپذیر درایران و کشورهای خاورمیانه بررسی و در نهایت نسخه ای جهت برون رفت از وضعیت کنونی ارائه نمائیم.