اثر زیبا شناختی معماری پایدار بر منظر شهر

در اواخر دهه 1960 و در اوایل 1970 نظریه با داعیه های جدید پدید آمد. که از دل این نهضت و در طول مسیر آن نظریه، پسامدرن، شاخص ترین معماران به ظاهر انقلابی را همراه خود ساخت. این نظریه در هر شکل خود، اصولی چون تاریخ گرایی، احیای مستقیم و مردمی و سنت گرایی، بوم گرایی، مفهوم گرایی، استعاره و مابعد الطبیعه و جز آن را پذیرفت، این نظریه در ابتدا از معماری آغاز و سپس در تمام زمینه های فلسفی و هنری تعمیم جهانی یافت، اما در رمعماری عمری طولانی نداشت - هرچند اثرات آن تا به امروز باقی است- سپس این نظریه جای خود را به نظریه دیگری، یعنی دیکانستراکشن یا دیکانستراکتیویست داد. بدین ترتیب این گونه به نظر می رسد که پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن مواد و منابع در دسترس، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتنشان، با کارایی بیشتری به کار گرفته شوند. به طور خلاصه، منظور از بوم شناسی ساختمان این است که بر قابلیت ساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی، و تبدیل آنها به کیفیت های فضایی و آسایش و فرم، تمرکز گردد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، منظر شهری ، فضای شهر ، توسعه ، ساختمان ، فضای سبز