بررسی شیوع ژنها ی Van A و Van B در انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم مقاوم به ونکومایسین جدا شده از نمونه های بالینیدر بیمارستانها و مراکز درمانی شهر مرند و تبریز، ایران

سابقه و هدف : در طی دهه های اخیر ، انتروکوکوس جزء مهم ترین پاتوژن های بیمارستانی بوده و دومین عامل عفونت های ادراریمی باشد . امروزه با افزایش شیوع انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین در بیمارستان های سراسر جهان یک مشکل مهم به شمار میآید. این مطالعه با هدف ارزیابی شیوع سویه های انتروکوک، الگوی مقاومت به آنتی بیوتیک و نیز تعیین مهم ترین ژن های ایجادکننده مقاومت به ونکومایسین در نمونه های بالینی انجام شده است .مواد و روش ها : این مطالعه به صورت مقطعی- توصیفی بر روی 130 نمونه انتروکوک از نمونه های بالینی (ادرار ، خون ، زخم) مراکز درمانی و بهداشتی شهرستان مرند و تبریز انجام پذیرفت . تست حساسیت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن آگار طبقدستورالعمل CLSI انجام شد . حداقل غلظت مهاری به ونکومایسین با روش E- Test تعیین گردید و به منظور شناسایی ژنهایVan A و Van B از تکنیک PCR چندگانه استفاده شد .نتایج : از 130 نمونه انتروکوک 89 نمونه (68/5%) به انتروکوکوس فکالیس ، 37 نمونه (28/5%) به انتروکوکوس فاسیوم و 4 نمونه (3%) به سایر گونه های انتروکوکوس تعلق داشتند . بیشتر مقاومت سویه های انتروکوک نسبت به سفالکسین و جنتامایسین و بیشترین حساسیت رو به آنتی بیوتیک لاین زولید نشان دادند. در مجموع 30 نمونه دارای مقاومت به ونکومایسین بودند که 18 سویه (60 %) حاوی ژنوتیپ Van A و 8 سویه (26/7%) حاوی ژنوتیپ Van B و 4 سویه (13/3%) حاوی هر دو ژن Van A و Van B را داشتند. نتیجه گیری : با توجه به فراوانی بالای سویه های انتروکوک مقاوم به ونکومایسین، ضرورت کاربرد اقدامات کنترلی و پیشگیرانه وجود دارد . همچنین به منظور تجویز مناسب آنتی بیوتیک، انجام آزمون آنتی بیوگرام برای هر بیمار قبل از درمان پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

انتروکوکوس فکالیس ، انتروکوکوس فسیوم ، Etest ، مقاومت به ونکومایسین