هویت اقوام ایرانی در فرایند جهانی شدن فرهنگی

هویت قومی و ملی را بر بنیاد شناسه های فرهنگی نظیر زبان، مذهب، آداب و رسوم و پیشینه تاریخی تعریف می کنند که به واسطه آن افراد با تمام یا برخی جنبه های هویتی یک گروه پیوند می یابند و به مثابه نوعی احساس تعلق عاطفی نسبت به اجتماع است که موجب وحدت و انسجام ملی شده و دارای ابعاد مختلف مادی، فرهنگی و روانی است که سبب تفاوت جوامع از یکدیگر می شود. اما در عصر حاضر که جهانی شدن به صورت فراگردی وسیع و گسترده در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، مرزهای ملی را در می نوردد و به عنوان واقعیتی در حال تکوین و تکامل، زمان و مکان را به یکدیگر نزدیک می کند، هویت ملی و قومی چه وضعیتی خواهد داشت؟ برخی از اندیشمندان بر این باورند که با توجه به رشد روزافزون جهانی شدن، هویت های خرد قومی ناگزیر در فرهنگ واحد جهانی مستحیل خواهند شد. اما گروهی دیگر معتقدند که جهانی شدن نه تنها باعث از بین رفتن هویت های قومی نخواهد شد، بلکه با ابزاری که در اختیار آنها قرار می دهد، موجبات رشد خودآگاهی قومی را فراهم می کند، منجر به تقویت جنبش های قومی می شود. ایران کشوری است با تنوع قومی و فرهنگی که در آن پیوند عمیقی بین هویت محلی و ملی وجود دارد. با توجه به اهمیت موضوع مقاله حاضر در پی آن است که تاثیر جهانی شدن را بر هویت های قومی در ایران بررسی کند. روش تحقیق تحلیلی- توصیفی می باشد و برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است . نتایج تحقیق نشان می دهد واقعیت تحقق یافته که شاهد آن هستیم نشان می دهد که روند جهانی شدن موجب فراموشی فرهنگ های بومی، قومی و منطقه ای در ایران نشده است و حتی جهانی شدن از طریق ابزارهای نوین اطلاعاتی و ارتباطی موجب تقویت و ظهور هویت های قومی و محلی شده است.

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، قومیت ، هویت ملی ، هویت قومی ، ایران