الگوی بهینه مدیریت سیاسی اقوام در ایران

سیاست قومی را می توان به منزله مجموعه ای از اهداف، راهبردها، رویکردها، رفتارها واقداماتی دانست که از سوی حکومت در قبال اقوام موجود در یک جامعه اتخاذ می شود. در دنیای امروز کمتر کشوری را می توان سراغ گرفت که از تنوع قومی برخوردار نباشد. یکی از دغدغه های اساسی کشورها دستیابی به یکپارچگی سیاسی و وحدت سرزمینی است. ایران نیز به سبب شرایط جغرافیایی از تنوع قومی و فرهنگی برخوردار است. در این پژوهش ضمن بررسی الگوهای گوناگون مدیریت قومی و نیز بررسی مدیریت اقوام در دوره های مختلف تاریخ ایران و ارائه نتایج حاصله از هر کدام، این نتیجه به دست آمد که هرگاه حکومتهای ایرانی سیاست حذف و تقابل قومی را در پیش گرفتند و به اقوام به عنوان منبع تهدید نگرستند، به تدریج همگرایی در کشور کاهش یافته و سطح قدرت ملی کاهش یافت و هرگاه حکومتها از توان و ظرفیت اقوام به درستی استفاده کرده و به آنها امکان مدیریت امور سرزمینی خودشان را دادند سطح همگرایی و وحدت افزایش در نتیجه سطح قدرت ملی و اقتدار حکومت افزایش یافت. این پژوهش بر آن است تا الگوی بهینه مدیریت سیاسی اقوام در ایران را ارائه دهد. داده های مورد نیاز پژوهش به روش کتابخانه ای گردآوری شده است و روش شناسی حاکم بر تحقیق نیز ماهیت توصیفی- تحلیلی دارد. نتیجه پژوهش حاضر نشان می دهد که «مدیریت سیاسی اقوام توسط سازمان ها و نهادهای غیردولتی بومی» الگویی بهینه برای مدیریت امر قومی است بدین روش که مدیریت امور قومی به نهادها و سازمانهای غیردولتی بومی سپرده شود و این مهم با اجرای استراتژی سه مرحله ای تحقق می یابد:1- تقویت نهادهای رهبری جمعی درون قومی 2- اصلاح قوانین برای برابری همه اقلیتهای ایرانی در دسترسی به منابع 3- توزیع قدرت بر اساس عدالت جغرافیایی.

کلیدواژه ها:

قوم ، ایران ، مدیریت سیاسی ، جغرافیا