بررسی روابط معلم و شاگرد در مثنوی مولانا

تعلیم وتربیت لازمه زندگی وحیات بشری است،سعادت و خوشبختی افرادجامعه در گروه و مرهون تعلیم وتربیت است. دو رکن مهم تعلیموتربیت، معلم وشاگرد است. شناخت نقش وجایگاه معلم ودانش آموز در فرایند تعلیم وتربیت مهم است. یکی از راه های شناخت این ارکانمطالعه منابع مهم علمی،ادبی وهنری و استتناج دیدگاه ها و نظریات تربیتی است؛ بر این اساس هدف این پژوهش بررسی روابط معلموشاگرد در مثنوی معنوی مولانا است. برای دستیابی به این هدف از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است مولانا در مثنوی معتقد است که روابط معلم وشاگرد باید متکی بر؛، صبر وسعه صدر معلم، امانت داری، دین داری و رازداری، محبت معلمو توجه به؛ تفاوت های فردی، پرورش عقلانیت، استعداد و آمادگی ، انگیزه و میل ورغبت ، تشویق و نیاز های فردی واجتماعی دانشآموزان باشد؛ تا موجب رشد پیشرفت تعلیم وتربیت و به تبع آن پیشرفت جامعه در تمام ابعاد شود.

کلیدواژه ها:

معلم ، شاگرد ، روابط معلم وشاگرد