بررسی ساختاری داستان امیر ارسلان نامدار

قصه ی امیر ارسلان یکی از نمونه های موفق قصه های عامیانه است که جایگاه ویژه ای در میان ادب عامیانه فارسی دارد. این داستان در اواسط دوران قاجار (قرن سیزدهم) پدید آمده است و می توان آن را آخرین داستان عامیانه ی فارسی به شمار آورد و حد فاصل قصه-پردازی سنتی و رمان نویسی در ایران دانست. در این داستان از یک سو با شاخصه های قصه روبه رو هستیم و از دیگر سو، قصه پرداز سعی دارد با بهره گیری از تمهیداتی آن را برای شنونده باورپذیر کند. داستان امیر ارسلان روایتگر تلاش آدمیان برای رسیدن به آرزوها و به دست آوردن خواسته هایشان است و عشق به عنوان موضوعی محوری در آن مطرح شده است. قهرمان داستان برای رسیدن به معشوق خود با مشکلات و گرفتاری های فراوانی رویارو می شود. ذهن خلاق داستان پرداز، توانسته است همه اتفاقات را هنرمندانه به هم پیوند دهد و پایان خوشی برای قهرمان داستان پدید آورد. حضور پررنگ یاریگران و افراد شریر و ایجاد دو فضای متفاوت (دنیای واقعی و دنیای خیالی) برای رخ دادن حوادث از ویژگی های اساسی داستان امیر ارسلان به شمار می آید. در این مقاله ساختار، عناصر، ویژگی ها و تقابل های موجود در داستان امیر ارسلان نامدار مورد بررسی قرار گرفته است و علاوه بر آن، طرح اولیه ی نظریه ی داستان های عامیانه ی فارسی مطرح شده است.

کلیدواژه ها:

قصه ی امیر ارسلان نامدار ، قصه های عامیانه ی فارسی ، ادبیات داستانی ، ساختارگرایی ، نظریه ی قصه های عامیانه ایران ،