تاثیرات حاشیه نشینی بر امنیت اجتماعی و محلات شهری ایران

حاشیه نشینی را می توان واکنش به فقدان برنامه ریزی متولیان جامعه دانست که به صورت خود جوش و با حداقل امکانات به نوعی معضل مسکن را برای خود حل نموده اند. توسعه شهرنشین و پیدایش مناطق کلان شهری در کشورهای جهان سوم با توسعه شهرنشینی در کشورهای جهان صنعتی غرب که از فردای انقلاب صنعتی در کشورهای مذکور آغاز گردید بسیار متفاوت است. هجوم سیل آسای روستائیان به شهرها به ویژه شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه را باید در از هم پاشیده شدن نظام سنتی تولید روستایی از یک سو و وجود فرصت های شغلی مناسب از سوی دیگر جستجو کرد.مهاجران به محله های مهاجرنشین هجوم می برند که در حاشیه شهرها مانند قارچ رشد می کنند و آنان در جایی که «حاشیه گندابی» یا «آپاندیس نواحی شهری» نامیده می شود سکنی می گزینند. بسیاری از آنها در شرایطی زندگی می کنند که از کمترین امکانات اولیه نیز بی بهره اند. همزمان با افزایش مکان های آلونک نشین، شاهد گسترش بی رویه نابرابری های اجتماعی، فقر، بیکاری، بزهکاری، تفاوت های فرهنگی و بی سوادی هستیم. حلبی آبادها نتیجه کاربری اراضی نابرابر بین بخش های مختلف شهری است که به صورت مختلف زمینها را در خارج از محدوده ها در اشغال خود دارند. حلبی آبادی ها بدون امکانات بازآفرینی از لحاظ اشتغال و دیگر منابع می توانند حتی ریشه در مناطق روستایی داشته باشند. روش بررسی در این تحقیق توصیفی تحلیلی است . در این پژوهش، کتابخانه ای می باشد و از آن جا که تحقیق انجام شده در تاثیرات حاشیه نشینی بر امنیت اجتماعی و محلات شهری ایران می باشد و از آن جا که جامعه مورد مطالعه وسیع بوده از داده ها و منابع اطلاعاتی (مقالات معتبر پژوهشی و دانشگاه پیام نور و دانشگاه آزاد ، و.... گردآوری شده در این زمینه مدد جسته ایم.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، امنیت اجتماعی ، محلات شهری ، ایران