بررسی ارتباط بین فعالیت جسمانی با خودبینی ، خود ارجمندی جسمانی ، پریشانی و تشویش اجتماعی – جسمانی در دانش آموزان پسر و دختر دبیرستان های

هدف تحقیق : بررسی ارتباط بین فعالیت جسمانی با خودبینی ، خود ارجمندی جسمانی و پریشانی و تشویش اجتماعیدر دانش آموزان پسر و دختر متوسطه . روش تحقیق : در این تحقیق تعداد 256 نفر از دانش آموزان پسر و دختر بهروش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و در معرض آزمون که شامل پرسشنامه های عزت نفس وخودبینی روزنبرگ،مقیاس خود ارزشمندی BAS و پرسشنامه پریشانی و تشویش اجتماعی بود، قرار داده شدند . روش های آماری : برایتنظیم داده های خام، تعیین شاخص اصلی تمایل مرکزی و پراکندگی و همچنین ترسیم نمودارها از آمار توصیفی و بهمنظور تجزیه و تحلیل و بررسی روابط میان متغیر ها از ضریب همبستگی پیرسون و از آزمون های t مستقل و تحلیلواریانس یکطرفه ANOVA برای مقایسه میانگین های به دست آمده و تعیین معنی دار بودن یا عدم معنی دار بودن اختلاف میانگین ها استفاده شد .نتایج : نشان داده شد که بین فعالیت جسمانی با خودبینی ، خودارجمندی جسمانی و پریشانی و تشویش اجتماعی ارتباطمعناداری وجودندارد اما بین عزت نفس و خود بینی با خودارجمندی جسمانی یک رابطه ی معنادار مثبت و نیز بین عزتنفس و خودارجمندی جسمانی با پریشانی و تشویش اجتماعی یک رابطه معنا دار منفی وجود دارد (p<0/01) بررسی وتحلیل : با توجه به تاثیر نافذعزت نفس بر روی خلق یا حالات عاطفی افراد باید سعی در افزایش و بهبود آن به هر طریقممکن شود . همچنین هرچه میزان عزت نفس و خود ارجمندی جسمانی بالاتر باشد میزان پریشانی و تشویش اجتماعیپایین تر است و بالعکس.

کلیدواژه ها:

خودارجمندی جسمانی ، پریشانی و تشویش اجتماعی