اثربخشی آموزش شادکامی بر افزایش امید در سالمندان خانه سامندان شهرستان رفسنجان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش شادکامی بر افزایش امید در سالمندان صورت گرفت. روش بررسی : مطالعه حاضر از نوع کاربردی و طر ح نیمه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود . به منظور اجرای این مطالعه، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 24 نفر از سالمندان مقیم خانه سالمندان رفسنجان که موقعیت ورود به گروه نمونه را داشتند، انتخاب شدند و به طور مساوی، در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در نهایت، به دلیل افت تعداد آزمودنی ها، نتایج 20 نفر از آن ها، یعنی 10 نفر از گروه آزمایشی و 10 نفر از گروه کنترل مطالعه شد .به منظور گردآوری داده ها، از پرسش نامه امید اشنایدر ( 1991 ) با ضریب پایایی 84 درصد استفاده شد . پس از اجرای پیش آزمون، آموزش شادکامی به صورت 10 جلسه گروهی و به مدت 5 هفته و 2 جلسه در هفته، برای گروه آزمایش انجام شد . برای گروه کنترل، هیچ مداخله درمانی صورت نگرفت و در لیست انتظار ماندند . پس از پایان آموزش، پس آزمون برای هر دو گروه تکرار شد و در مرحله پیگیری، یعنی 45 روز پس از اعمال متغیر مستقل، آزمون امید برای گروه آزمایش تکرار شد . به منظور تجزیه و تحلیل نتایج، روش تحلیل پراکنش و تی هم بسته به کار رفت. یافته ها: معناداری رابطه بین متغیر وابسته امید و متغیر مستقل را نشان داده شد . بررسی میانگین های تعدیل شده متغیر امید در گروه کنترل و آزمایش، جهت رابطه را نشان داد. مقایسه نمرات آزمودنی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و مرحله پیگیری، از طریق آزمون تی هم بسته، نشان دهنده تفاوت نداشتن میانگین ها در متغیر امید بود. نتیجه گیری: آموزش شادکامی، افزایش امید در سالمندان را به دنبال دارد و اثر این آموزش بر متغیر امید، در مرحله پیگیری ثبات داشته است . ازاین رو، نظر به اهمیت مسئله سالمندی و مسائل روان شناختی آن و با توجه به نتایج این مطالعه و آثار آموزش شادکامی در سالمندان، می توان از مجموعه مهار تها و توانمندی های آموختنی آن، برای کمک به حل مشکلات روان شناختی و افزایش میزان امید در سالمندان بهره جست.

کلیدواژه ها:

آموزش شادکامی ، امید ، سالمندی