محلات مسکونی عنصر اصلی شهر پایدار

محله های شهری عنصر اصلی و سازنده و همچنین کوچکترین واحد سازمان فضایی شهر در پایداری شهری نقشی اساسی ایفا می کنند به گونه ای که شکل گیری هویت محله ای، اقتصاد محلی، ایمنی، توسعه فضایی و کالبدی و تحکیم روابط اجتماعی باپایداری محله های شهری ارتباط دارد. متاسفانه در دهه های اخیر با رشد سریع شهرنشینی و مهاجرت های بی رویه از روستا به شهر و تجمع اکثر این افراد در محلاتحاشیه ای شهر و از سوی دیگر عدم توجه مسئولین به بافت قدیمی و حاشیه شهرها سبب تغییرات شگرف در ساختار فضایی محله های شهریگشته که از نقش سیاسی، اجتماعیو اقتصادی آنها کاسته شده و نارسایی هایی چون آلودگی های زیست محیطی، بیکاری،فقر، حاشیه نشینی، ناامنی، آسیب های اجتماعی- روانی، فرهنگی به ویژه هدر رفتن سرمایه های مادی و معنوی را به همراه داشته است.در حالی که مسئولان و برنامه ریزان در قبال این مناطق سیاست انزوا و رها سازی را انتخاب کرده و بودجه این محلات را به بافت های جدید و دیگر مناطق تخصیص میدهند، سایه سنگین ناامنی و آسیب های اجتماعی این محلات بر همه ی شهر گسترانیدهشده و چالش های ناشی از عدم توجه به این مناطق دامن گیر همه شهروندان شده است. فارغ از تهدیدات بالقوه این گونه مناطق که شاید بر سر آن بحث های فراوان وجوددارد، نفس توسعه نیافتگی این مناطق و ضرورت اقدام برای توسعه آنها مورد اتفاق همه صاحب نظران با هر دیدگاهی است. ناکارآمدی برنامه های کلان و شهر مقیاس در قالبطرح های جامع و هادی و... به دلیل توجه به ابعاد محدودی از حیات شهر، برکسی پوشیده نیست بنابراین اخیراً توجه و تاکید برنامه ریزی و مدیریت شهری به سطوحپایین تر و خردتر و عینی تر از زندگی شهری معطوف شده است (Fridman ٫1993:43) در ارتباط توسعه ی محله ای با توسعه پایدار شهری، در الگوهای جدید دیدگاه خردنگر مبتنی بر مهندسی اجتماعی جایگزین نگرش کلان می شود که در آن حل مسائل شهری از کوچکترین واحد یعنی محله آغاز می شود