جراحی های ماژور انجام شده در GTN در یک بیمارستان دانشگاهی تهران

هدف: ارزیابی اندیکاسیون ها و پیش آگهی مداخلات جراحی انجام شده در بیماران مبتلا به GTN روش کار: طی 10 سال (1375لغایت 1384) تعداد 110 بیمار با تشخیص GTN در این مرکز انکولوژی زنان تحت درمان قرار گرفتند. براساس سیستم اسکوربندی FIGO تعیین اسکور شدند. اطلاعات حاصل از پرونده بیماران و گزارشات با تست های کای-اسکور و لوجستیک رگرسیون انالیز شد. روش کاپلان مایر از جمله log rank test برای مقایسه میزان بقا و عود مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: هشت بیمار در مان خود را کامل نکردند و از مطالعه حذف شدند. لذا پاسخ به درمان و پیش آگهی در 102 بیمار ارزیابی شد. 79 بیمار(77/5) به کموتراپی کاملا پاسخ دادند در حالیکه 23 بیمار (22/5) نیاز به جراحی پیدا کردند. در بین 23 بیمار که جراحی شدند ده مورد (43/5) بدلیل خونریزی و 13 مورد(56/5) بدلیل مقاومت دارویی بود. گروهی که نیاز به جراحی پیدا کردند و گروهی که به کموتراپی تنها جواب دادند از نظر چند فاکتور از جمله سن(p=0. 001) حاملگی قبلی غیر مولار(028.0) مرحله بیماری(p=0. 009) و اسکور قبل از درمان (p=0. 008) تفاوت واضحی داشتند. اما از نظر تعداد دوره های کموتراپی (p=0. 521) نیاز به کموتراپی salvage (p=0. 074 میزان بقا ،)p=0. 714( و میزان بقای عاری از بیماری (p=0. 206) تفاوت واضحی نداشت. نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که سن حاملگی، قبلی غیر مولار مرحله تومورواسکورپروگنوستیک نیاز به جراحی را می توانند پیشگویی کنند اما به نظر نمی رسد که جراحی روی تعداد کورس های کموتراپی نیاز به کموتراپیsalvageو پروگنوز بیمار نقش داشته باشد.

کلیدواژه ها:

درمان ، جراحی ، GTN