جایگاه سنت در معماری ایران

سنت سخن گفتن از اصول تغییر ناپذیری است که ریشه در آسمان دارد، اصولی که در مقاطع مختلف مکانی و زمانی تداوم و استمرار داشته است. سنت همواره جاری است و هیچ گاه خاموش نمی شود. سنت که مذهب جزیی از آن است همواره همگام با تمدنی است که از آن نشات گرفته و آن را به عنوان چراغ هدایت خویش برگزیده است. در جوامع سنتی و اکثر تمدن هایی که در طول تاریخ وجود داشته اند هر وجه زندگی از جمله هنر با اصول روحانی قرین است، در واقع هنر مهمترین عرصه ظهور و تجلی سنت است. تمدن اسلامی نمونه برجسته یک تمدن سنتی است که در آن حضور این اصول تغییر ناپذیر در طول زمان و مکان به روشنی قابل لمس است. ایران نیز در طول تاریخ اسلام همواره یکی از مراکز اصلی هنر اسلامی بوده است و معماری ایرانی غنی ترین زمینه تجلی سنت است. متاسفانه در جوامع امروزی سنت کم و بیش به دست فراموشی سپرده شده است و کمتر نقش سنت در خلق آثار معماری و هنری قابل لمس است. نتیجه این فراموشی مشاهده معماری و هنر نا به هنجار امروزی است که کمتر با عوامل باطنی و درونی جسم و روح ما اجین است و همین موضوع باعث عدم ماندگاری آثار و رضایت کاربران و مخاطبان آن هاست.این مقاله سعی بر بررسی وجوه مختلف سنت و جایگاه آن در معماری ایرانی و میزان قرابت انسان ها در فضاها و معماری سنتی را دارد.در مقاله به خوبی مبانی و ویزگی های معماری سنتی مورد بررسی قرار میگیرد و تا هر معماری بتواند بر اساس جهان بینی جامعه خود دست به خلق اثر بزند.