جامعه پذیری و کنترل اجتماعی در آموزش و پرورش

جامعه پذیری فرایندی است که به موازات کنترل اجتماعی بکار می رود ولی معمولا نهادهای رسمی و غیر رسمی موجود در جوامع این دو فرایند را بطور همزمان با یکدیگر بکار نمی برند این موضوع ناکارآمدی آنان را تداوم می بخشد. علم جامعه شناسی با تحلیل نظری نسبت به جامعه پذیری ، اجتماعی شدن و کنترل اجتماعی به گونه های مختلف درسطوح کلان، میانی و خرد به این موضوع توجه می نماید تا در هر یک از آنها میزان عاملیت افراد مورد چالش و دقت قرار گیرد و در عین حال معتقد است که اولا جامعه پذیری با اجتماعی شدن متفاوت است و ثانیا کارآمدی آندو به شرط کاربرد همزمان ) T time ( آنها می باشد. در این مقاله از روش اسنادی ) survey (و کتابخانه ای استفاده می شود تا بر اساس یافته های نظری و تجربی، کیفیت جامعه پذیری افراد بویژه درگروههای ایجاد شده در مراکز آموزشی تبیینگردند. نتایج مطالعات نشان می دهدکه بویژه براساس نظریه هربرت بلومر بین جامعه پذیری و اجتماعی شدن تفاوت وجود دارد و معمولا هر چقدر عمق اجتماعی شدن سطحی بوده و میزان ذوب شدگی افراد در گروه های بهکارکردی کمتر باشد زمینه های بروز رفتارهای کنترل رسمی افزایش بیشتری خواهند داشت. بنابراین اگر فاصله مجموعه فعالیت های کنترل گر با مجموعه فعالیت های اجتماعی کننده افزایش یابد، نتیجه و ناکارآمدی بالاتری خواهند داشت

کلیدواژه ها:

کنترل اجتماعی ، جامعه پذیری ، آموزش و پرورش ، تلفیق